Rewolucja przemysłowa uczyniła Niemcy trzecim co do wielkości krajem przemysłowym na świecie. A w Suhl warsztaty rzemieślnicze zamieniły się w manufaktury, a później w fabryki broni. Bracia Merkel chcieli być częścią bezprecedensowej transformacji gospodarki narodowej na przełomie XIX i XX wieku. Albert Oskar, Gebhard i Karl Paul Merkel wywodzili się z linii grawerów, kolbiarzy i rusznikarzy. Albert Oskar i Gebhard Merkel byli mistrzami rusznikarstwa. Za nimi poszedł Karl Paul Merkel jako doskonały kolbiarz. Utworzyli spółkę handlową „w celu wspólnego wytwarzania broni palnej i innych artykułów. ” 1 września 1898 r. firma rozpoczęła działalność. Był to początek rozwoju, który był niezwykły nawet w mieście Suhl, słynącym z produkcji broni.
W pierwszych latach istnienia firmy w starym mieście rusznikarskim kwitła produkcja broni myśliwskiej, sportowej i luksusowej. Konstrukcja mechaniczna jednostek była bardziej skomplikowana i technicznie zmienna niż karabinów wojskowych. Marka przez cały czas była oddana idei „pięknej broni”, nawet w czasie wojny marka nie była niczym więcej niż dostawcą części do produkcji wojskowej.
Podczas gdy dwie wielkie wojny XX wieku zmieniały producentów broni w przedsiębiorstwa przemysłowe, siła robocza Merkel prawie nigdy nie przekroczyła 350 pracowników podczas wojny. Zamiast tego skupiona na eksporcie firma dwukrotnie straciła swoje ważne rynki zagraniczne.

Z biznesowego punktu widzenia I wojna światowa była dla firmy ogromnym niepowodzeniem. Estetyka Merkla nie była pożądana na polu bitwy. Firma znana z luksusowych i doskonale wyważonych karabinów myśliwskich straciła wiele rynków zagranicznych. Mimo to wkrótce po wojnie karabiny Merkel były ponownie eksportowane do 28 krajów na całym świecie, choć do 1924 roku firma podnosiła się po skutkach wojny. W 1931 roku Merkel zarejestrował znak towarowy: odtąd prawa do terminu „Bock” (over-and-under) dla strzelb myśliwskich i sportowych zarezerwowano dla Merkel. Pomysłowy projektant broni Gebhard Merkel zmarł w 1933 roku. Nie miał okazji być świadkiem jednego z największych triumfów firmy. W 1937 roku Merkel została nagrodzona „Grand Prix” na Wystawie Światowej w Paryżu za swój asortyment strzelb myśliwskich. Wystawa Światowa, która odbyła się pod hasłem „Sztuka i technologia stosowana we współczesnym życiu”, uhonorowała estetykę asortymentu Merkel. W 1938 r. urząd objęło drugie pokolenie: Ernst Merkel wraz z doświadczonym biznesmenem Adolfem Schade, zięciem Karla-Paula Merkela, przejęli kierownictwo firmy. Grand Prix wzmocniło eksport. W księgach zamówień firmy znajdują się nazwiska królów, dyplomatów, maharadży i magnatów przemysłowych. Znani łowcy i odkrywcy grubej zwierzyny również zamówili swoje karabiny w Merkel w Suhl.
Przed wybuchem II wojny światowej firma prowadziła własne biura sprzedaży w wielu krajach na całym świecie. Sieć sprzedaży Merkel rozciągała się od Argentyny przez Besarabię do Francji, Grecji, Norwegii, Rumunii, Hiszpanii i USA. Ponownie firma została rozbita przez II wojnę światową. Broń myśliwska odgrywała podrzędną rolę w produkcji wojennej. Merkel stał się dostawcą części do: silników, karabinków i dalmierzy. Liczba pracowników wzrosła do 350 w szczytowych okresach. Wojna zakończyła się w Suhl 3 kwietnia 1945 roku. Ze wszystkich fabryk w mieście, rozbiórki uniknęła tylko Merkel. Dobra reputacja cenionej broni myśliwskiej ocaliła Merkel od tego losu. Pod koniec 1945 roku ponownie produkowano broń myśliwską. Do 1947 roku prawie 700 karabinów zostało wysłanych do Europy Wschodniej w ramach rekompensat. Merkel stała się wizytówką NRD.

Wywłaszczenie rodzin założycielskich nastąpiło w 1948 r. – w katastrofalnych warunkach potomkowie Merkel stracili wszystko na rzecz socjalizmu. Wszystko, co zbudowali bracia, a drugie pokolenie powiększyło. W 1952 roku przedsiębiorstwo państwowe ponownie zatrudniało 200 pracowników przy produkcji broni myśliwskiej. Firma została włączona do kombinatu państwowego, ale marka i produkty pozostały niezależne. W 1953 r. rząd NRD podarował karabiny myśliwskie Merkel dwóm najpotężniejszym ludziom w tym czasie, Dwightowi D. Eisenhowerowi i Nikicie S. Chruschtschowowi. A w 1963 roku pierwszy człowiek w kosmosie, kosmonauta Juri Gagarin, został uhonorowany drylingiem Merkel.

W latach 70. opracowano i sprzedano na całym świecie gamę luksusowych broni. Archiwa kart broni zawierają nazwiska wybitnych osobistości, takich jak: Gamal Abdel Nasser, Josip Broz Tito i Mao Tse Tung. Nawet Franz Josef Strauß, prezydent Bawarii i zapalony myśliwy, zamówił swoje karabiny w Suhl. W latach 1945-1987 produkcja samych bock'ów Merkel osiągnęła 150 000 sztuk. NRD uczciła sukces karabinów Merkel zestawem specjalnych znaczków pocztowych. Wraz z rozwojem produkcji broni myśliwskiej i sportowej po wojnie, Suhl stało się ważnym ośrodkiem strzelectwa sportowego. Około 100 000 gości przyjechało do Turyngii na mistrzostwa świata w 1986 roku. Przez kilka dni miasto z długą tradycją produkcji broni palnej było niekwestionowanym centrum światowych sportów strzeleckich. W swoim entuzjazmie dla asortymentu produktów Merkel meksykański prezes Międzynarodowej Federacji Sportów Strzeleckich, Olegario Vázquez Raña, oświadczył: „Myślę, że to najdoskonalsze karabiny myśliwskie na świecie. ” Uważał, że strzelba Merkel jest „królową strzelb myśliwskich”. W latach 1954-1989 strzelcy sportowi zdobyli 45 tytułów na mistrzostwach świata i Europy, używając karabinów Merkel.

Jedyny zakład produkcyjny Merkel znajduje się w Suhl. Lokalizacja postrzegana jest jako gwarant. Przy każdej części broni Merkel starannie rozważa się, czy powinna być wykonana ręcznie, czy też maszynowo. Dziś Merkel eksportuje swoje produkty do ponad 40 krajów na całym świecie i zatrudnia ponad 120 pracowników– każdy to wysoko wykwalifikowany specjalista. Często pochodzą z rodzin, które od pokoleń pracowały w branży zbrojeniowej.
w 2007 roku firma została sprzedana firmie Caracal International ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich, która jest częścią państwowej grupy EDGE Group.