Faktem jest, że celowanie przez otwarte przyrządy celownicze daje ostry obraz celu lub przyrządu ale nie obu, pierwsze eksperymenty mające na celu wyposażenie myśliwych w optyczne przyrządy celownicze sięgają początku XVII wieku. Do broni przymocowywano lupy, a nawet stworzono rodzaj dioptrii powiększającej. Wszystkie te próby nie powiodły się do około 1880 roku, kiedy August Fiedler (Stronsdorf), komisarz ds. Leśnictwa księcia Reussa, zdołał zbudować pierwszy celownik teleskopowy, który naprawdę działał. Następnie powstało wiele konstrukcji, w tym kilka słynnych wykonanych przez austriacką firmę Kahles z Wiednia.
Jedna z tych bardzo wczesnych lunet była sprzedawana pod ładnie brzmiącą nazwą „Telorar”. Została wyprodukowana ręcznie w „manufakturze optycznej” Karla Roberta Kahlesa w 1898 roku, dlatego też możemy w pełni uzasadnić stwierdzenie, że Kahles jest najstarszym na świecie producentem lunet celowniczych. Nie trwało długo, zanim urządzenie stało się bardzo dobrze znane wśród myśliwych na całym świecie i zyskało bardzo dobrą repreputację.
Po nagłej śmierci założyciela firmy, (1908 r. W wieku zaledwie 42 lat) na czele marki stanęła wdowa Anna Maria, która cieszyła się dużą popularnością wśród pracowników, kierowała rozwijającą się wówczas firmą, aż do momentu jej synów Karla i Ernsta. byli wystarczająco dorośli, aby brać czynny udział w biznesie. Zajmowali się różnymi obszarami odpowiedzialności: Karl napędzał produkcję lunet celowniczych i wprowadził wiele ulepszeń. W tym czasie Kahles zaczął również produkować lornetki pryzmatyczne do użytku w myślistwie i sporcie. Z kolei Ernst Kahles kierował działem sprzedaży w szóstej dzielnicy Wiednia. Nawiązał niezbędne kontakty biznesowe, a także dbał o kontakty z władzami.
W 1914 roku I wojna światowa zatrzymała na pewien czas pokojowy rozwój tej dobrze rozwijającej się firmy rodzinnej, a „Manufaktura optyczna Karl Kahles” dostarczyła lunety snajperskie i celowniki dla Królewskiej, Cesarskiej Armii i Marynarki Wojennej.
W okresie międzywojennym, charakteryzującym się inflacją i depresją, wznowiono produkcję lornetek i lunet celowniczych do celów pozamilitarnych. Około 1930 roku Kahles przedstawił bardzo delikatny, ale skuteczny celownik. Nazywał się „Mignon” i do dziś jest używany przez wielu myśliwych.
II wojna zmusiła Kahlesa do ponownego wyprodukowania urządzeń optycznych do użytku wojskowego. W ostatnich dniach wojny, 19 lutego 1945 r., W wyniku ataku bombowego dokonanego przez aliantów fabryka została doszczętnie zniszczona, a Karl Kahles poniósł śmierć.
Po raz kolejny firma została zrekonstruowana przez kobietę, wdowę po Karlu Kahlesie Elasabeth, którą wspierał jej syn Friedrich Kahles.
Biorąc pod uwagę zapotrzebowanie tamtych czasów, firma zaczęła produkować obiektywy. Po pewnym czasie skupiła się znowu na lunetach celowniczychi wypuściła znaną Helię 4, która rozwinęła się z wojskowej linii H 4x60.
Friedrich Kahles, był utalentowany w dziedzinie technologii optycznych oraz posiadał szereg patentów, dzięki którym lunety Kahles (linie „Helia” i „Helia Super”), stały się znane na całym świecie. Fakt, że urządzenia te wytrzymywały obciążenia podczas użytkowania w ekstremalnych warunkach nie tylko w Afryce czy lasach deszczowych  Ameryki Południowej, ale także na Alasce czy w północnych prowincjach Kanady świadczy o ich jakości (w końcu aż 65% produkcji jest eksportowane do takich krajów jak USA, Kanada, Australia, Nowa Zelandia i RPA).
Ze wzgledu na fakt iż w rodzinie nie było spadkobiercy, który przejąłby firmę, Kahles został sprzedany firmie Swarovski w 1974 r. Kiedy Friedreich Kahles zmarł w 1977 r., Kahles stał się filią Swarovski Optiks. Od maja 1989 Kahles Limited (GesmbH) jest niezależną firmą w ramach grupy Swarovski.
Jakość zawsze była podstawową zasadą w Kahles. Dlatego wszystkie części były i są nadal produkowane we własnym warsztacie.
Obecnie wiele firm nie może tego robić z powodu wysokich kosztów. Obecnie bardzo powszechne jest wytwarzanie części w krajach o taniej sile roboczej w celu obniżenia kosztów
ale nie w Kahles.